අහක යන නයි රෙද්ද අස්සේ දා ගැනීම

                                             


                                                  ඒ 2011 වසර බව මට හොඳට මතක ය. කොහොමත් අමතක වෙන්න විදියක් නැති ය. ඒ අවාසනාව අප පාසල හඹා ආ අවුරුද්ද ය. අවුරුද්ද මුලදී අපිට හොඳ විදුහල්පති කෙනෙක් හිටියේ ය. ටික කලක් දැහැමින් සෙමෙන්(සෙමෙන් කියන්නේ හෙමින් නොවේ ය. සාමයෙන් ය.) රාජ්‍ය කෙරෙමින් වාසය කරද්දී ඔහුව පාසලෙන් එළවා දැමිණ. ඒ වෙන කවුරුවත් විසින් නොවේ ය. අපි විසින්ම ය. ඉන්පසුව අපිට ඉඟුරු වෙනුවට මිරිස් ලැබුණි. මේ වන විටත් අහක යන නයි රෙද්ද අස්සේ දාගත්ත අපි කනෝ කනෝ යැයි කෑ ගසමින් සිටිමු. ඒවා කාටවත් ඇහෙන්නේ නැත. දැං ඉතිං කුම්බලා මාලු කෑව නං විඳවපං බට්ටෝ ය. උපමා ආප්පතෝප්පදේස ඇති ය. දැං පාසල බෝගම්බර හිර ගෙදර වගේ ය. පොඩි වෙනසකට ඇත්තේ හවසට ගෙදර යන්නට දීම ය. ඒත් පහුවදාට ආපහු පැමිණිය යුතු ය. මට නං ඕවාගෙන් වැඩක් නැතිය. මම සති දෙකකින් පාසල ඇහැටවත් දැක්කේ නැත. ඒ නිසා ප්‍රයිවට් උ/පෙ කලාව දන්නා එකෙකු විසින් පහලින් මාව දැනුවත් කළ යුතු ය.                               
                                               දැං අද කතාව ය. අලුත් මණ්ඩුකාගමණයත් සමඟ අපේ පාසලේ අලුත් නීතියක් ද ක්‍රියාත්මක විය. පීරියඩ් දෙකක් මැදදී විනාඩි 5 ක කාලයක් ලබා දේ. ඒ අතරතුර යන රෙද්දක යා යුතු ය. පීරියඩ් එකක් අතරතුරදී එළියේ හිඳ අහු වුනහොත් කිරි හල ලඟ මහ පාරේ හිටගෙන යන එන අයගේ මූනු දිහා බලන්නට වාසනාව ලැබෙන්නේ ය. අවට තත්ත්වය එසේ තිබියදී දිනක් මගේ පන්ති සගයෙකු වන භාත්කණ්ඩේ අසනීප විය. ඌට ගෙදර යන්නට හිතෙන තරමට අසනීපය උග්‍රව තිබුණේ ය. ඒ වන විට සෙක්ෂන් එකේ පන්ති හතරේ ම එක ගුරුවරයෙක් වත් හිටියේ නැත. එහෙමය කියා මූට මෙහෙම ඉන්න දෙන්නට බැරි ය. එළියට ගියොත් ස්වීප් ඇදෙන්නට බැරි නැත. නමුත් කරන්න දෙයක් නැති ය. ඕන මඟුලක් කියා මම සෑර් හොයන්නට එළියට ගියෙමි.
                                             13 ඉස්සරහා ම ඇති 12 සෙක්ෂන් එකට ඔලුව දැම්මත් ඒකේද කවුරුත් හිටියේ නැති ය. මුං සේර ම කොහේ මකබෑවිලාද මන් දන්නෑ ය. ආහ්...! කොහේවත් මකබෑවිලා නැති ය. මේ එන්නේ ප්‍රින්සිපල් සෑර්.......! ආ! ප්‍රින්සිපල් සෑර්... අනිත් එවුං වගේ දුවන්නේ නැතුව මම මද්දුම බණ්ඩාර සේ බෙල්ල දං ගෙඩියේ තිබ්බෙමි. ප්‍රස්න මුකුත් නැත. කෙලිං ම කිරිහල පැත්තට අත දික් වුණේ ය.

             "සෑර්, මේ අපේ පන්තියෙ එකෙක්ට සනීප නෑ. ගුරුවරයෙක් හොයන්න ගියේ." මොනා වුනත් ආ වැඩේ අතහැර නිකං යන්නට යන්නට බැරි ය.

            "හරි! ඒක මං බලාගන්නං. තමුසෙ යනව අතෙන්ට. මොකද්ද පංතිය?"

           "13 A4"

                                           දැං වධකයා හිස ගසා අවසාන ය. ඉතිං මම ඔලුවත් අතේ රැගෙන යන එන අයගේ මූණු බලන්නට ගියෙමි. කතාවේ ඉතිරිය ආරංචි වුණේ පන්තියට ගියාට පසුව ය. තමුන්ට තනියෙං යන්න පුලුවන්දැයි විදුහල්පතිතුමා ලෙඩාගෙන් අසා ඇත. ඌට තනියෙං යන්නට තබා හිට ගන්නවත් පණ තිබුණේ නැත. ට්‍රයි එකක් දුන් පසු ඌට යන්න බැරි බව තේරුම් ගත් විදුහල්පති තුමා යන්තං වෙන එකෙක් සමඟ ඌව වෑන් එකේ ගෙදර යවා තිබුණේ ය. දැං ඉතිං මේ පෝස්ට් එක එතුමාට දකින්න නොලැබේවා.........! කියල එක හිතිං හිතාගෙන සාධුකාරයක් දීහල්ලා! කොහොමත් මං ළඟ නැති වෙලාවට මිනිහට බය නෑ හැබැයි :)

පින්තූරය ගත්තේ: මෙතනින්