මම වැටුණෙමි! උඹලත් වැටුණද?

                                                    ඔන්න එක එකාලා... සමාවෙන්ඩ..!...එක එකීලා දත කඩා ගත්ත ෂීන් බ්ලොග් වල ලියන්ඩ පටං අරගෙන. ඇයි සමහර එවුන් මෝහිනීට ගල් ගහපු එවුවත් ලියනවා. ඇයි හත් දෙයියනේ! අපි ඔටුවොද? අපිටත් තිබුණ බබා කාලයක්! ඉතිං ඇහැකිද කට වහගෙන නිකං ඉන්න? ඕං අහගනිල්ලා!
                                                    මම 2 වසරෙ තූති කොලුවා කාලෙ මේ දැං ඉන්න ඇටි කෙහෙල් කාපු උගුඩුව වගේ නෙමෙයි. කොයි වෙලෙත් සෙල්ලමමයි. ඉන්ටර්වැල් එකක් හම්බුණාද ආයිත් ඉතිං හොයනව බොරු. ලේසියෙන් මේ කතාව කියවන උඹලට ඔය යනව වගේ ඈනුමක්වත් ගියේ නෑ. එච්චර ක්‍රියාසීලීයි. ඔන්න දවසක් ඉන්ටර්වැල් එකේදි අපි කස්ටිය පිට්ටනිය කෙළවරේ සෙට් වුණා. දැන් මොකදැයි කරන්නෙ. එකෙක් කියනවා "රේස් දුවමු"ලු. නරක නෑ ඉතිං වැඩේ. හැමෝම කැමති වුණා. දැං කොල්ලො දහයක් විතර පේලියට පිට්ටනිය දිගේ. එහා පැත්තෙ කෙරෝළට දුවල පිට්ටනියෙ බැම්මට අඩි දෙකක් පහලින් තියන පොළවට පැනල අඩි පහක් විතර එහායින් තියන බිත්තිය අල්ලන්ඩයි තියෙන්නෙ.
                                                   දැන් සේරම හරි! "ෂැරෂේ...න්! එළවේ......න්!! ය!!!" ඔන්න තූති එවුන් ටික ගේමට ගේම. මමත් ඇරියෙ නෑ. කෙළවරටත් ළං වුණා. තාමත් කට්ටිය එක ගොඩේ. දැං පයින්නයි තියෙන්නෙ. ඔන්න පැන්නා... සරා.....ස්! ඒ මොකද්ද බං ඒ සද්දෙ? වෙන මොකද්ද? උඹල ඔය හිතනව වගේම මාව ඇදගෙන වැටුණ. හිනාවෙන්න එපා බං!...... ඔන්න වැටුණ ඉතිං! හරියට වලිගෙං අල්ලල කරකෝල විසි කරපු ගැරඬිය වගේ. මාව නිකං තද නින්දෙදි හීනෙං බය වෙලා බූරු ඇඳෙන් පතබෑවිච්ච එකෙක් වගේ මන්ද මෝල් වෙලා ගියා. මොකද උනේ? හැඟීම් දැනීම් නෑ වගේ! මූණෙ පැත්තකුත් නෑ වගේ. බිම දිගේ අඩි තුනක් ඇදිල ගිහිපු එකට ප්‍රතිචාර විදියට එක කම්මුලක් සම්පූර්ණයෙන් ම ලෙලි ගිහිං. කස්ටිය සේරම බය වෙලා.

          "මේ චාමරය තමා කකුල් මාට්ටුවක් දැම්මෙ" එකෙක් කියනවා. ඌ දැක්ක වගේ.

          "පිස්සුද බං මං මුකුත් කරේ නෑ"
 
          "නැත්තෙ මොකද? උඹ තමා මුගේ ලඟින් ආවෙ. මූ දැම්ම නේ බං කකුල් මාට්ටුවක්?"

                                       මූ මගෙන් මගුලක් අහනවා. මට මේ දැනුයි තෙරුණේ මම වැටුන කියලත්. මම දන්නෑ කියන්න ඔලුව වැනුවා.

          "මූ දැම්ම තමා" අරූ තාම කියනවා.

                                                           උන් ඕන රෙද්දක් කරගත්තුදෙන් කියලා මම තව දෙන්නෙක් එක්ක ගිහිං පිටිපස්සෙ ටැප් එකෙං මූණ හෝදගෙන පන්තියට ගියා. යනකොට අර අහිංසක මිනිහව ඇදගෙන මේ යක්කු ටීචර් ගාවට ගෙනිහිං. අම්මප මුං හොඳයි පොලීසියට. තුවාල වෙච්ච මං ගැනවත් බලන්නැතුව මුං නිකං හිටපු මිනිහෙක්ව මහේස්ත්‍රාත් උසාවියට කුදලං ගිහිල්ල. මට ඕව වැඩක් නෑ. මම හෝන්දු මාන්දු වෙලා ඉස්කෝලෙ ඇරෙනකං වාඩිවෙලා හිටියා. ඇරුණාම ටීචත් එක්ක ගිහිං වෑතර ඉස්පිරිතාලෙන් බෙහෙත් දාගෙන ගෙදර ගියා. ගෙදර ඉන්න කාලෙ මාව බලන්න අපේ සිරිමා ගංගොඩවිල ටීචයි, චාමරයගෙ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නත් ආවා. උගේ අම්මයි තාත්තයි ඌව බය කරල කොයි වෙලේ හරි ගෙදරට පොලීසියෙං ඇවිත් අරගෙන යයි කියලා. මට වෙච්චි දේ හොඳයි වගේ!


      ප.ලි. :-

                     මුල ඉඳල ම මාව දිරිමත් කරපු ගැමි අයියවත් අඩුපාඩුවක් දැකල බලා නොඉඳ ඒක පෙන්නල දීපු හරී අයියවත් මාත් එක්ක ඉන්න අනිත් හැමෝමත් මට අමතක නෑ හරිය!

පින්තූරය ගත්තේ: මෙතනින්